incinir kurdelemin düğümleri

korkmuyorum ya ben bekliyorum uzatsınlar akşamı
bir kibrit gibi sıcacık bir avuçta
kalkın şapkanızı çıkarın siz de
kalkın karşılayın hüznü
ayışığında tahta köprüleri selamlayın

gittikçe büyüyor olacak unutulmuş ve art arda
sökülsün ağzının kenarından incirin tadı
ilk ışıyışı günün
sonradan kadeh sesleri
cep defterimde birkaç satır:

bu yüzden midir bir aşktan geriye üç şey kalır
kış çiçekleri vapur düdükleri-

kalıyoruz biz de böyle en dar basamağında
gittikçe genişleyen bir merdivenin

biliyorum yüzün bir daha bir ovanın şeklini alamayacak
işte tam da yeridir burda hüznü kucaklamanın
iki paralık akşamlarımız başımızda
nerenden başlarsam sevmeye orandan kanayacak

böyle böyle kurtuluruz ancak bir güvercinin sesinden
o güvercin ki ekmeğini bir lokmada sevmekte
işte bu bir yaşamaktır sabahleyin

bu yüzden her aşktan geriye mutlaka kalır
-dünyanın en mutlu çocukları

mehmet nejat