yürürken fark eder miyiz hiç
bir martı uçar ayaklarımızı
sürreal olarak elbet
gömleğin bir bir düğmeli senin
hemen ucunda yüzünün işaret parmağın
bir anıyı iliştir yakamıza
elbet şaşılacak bir fotoğraf makinasının icadına
aldırma yürüyelim biz onları
yürüdükçe genişler caddeler
benimse bir karanfil var cebimde
koparılmış hem de koparıldığından haberdar
eski bir şiiri anımsarım
işte tam bu vakitler
yollarda afişler çiçekçi dükkanları ağzına kadar dolu
haydi sevelim bu vakitleri
şehre doyasıya yağmur yağmasını
pazaryerlerini bir de
sabah ezanlarını
- bir sigara daha yakalım
bak dilediğin şarkıyı da çalıyor şehir radyosu
sonra bir sabah usulca sulara bakıp
kimbilir neler düşünüyorsun
bir çocuk büyüyor uzaklarda
bu bazıları için mutluluk bile oluyor
senle ben bunun farkında değiliz
olsun yaşadığımızdan bir şey eksiltmiyor / nasılsa
nasılsa kamaştırır yüzünü bir çocuk
umut’a benziyor diye azıcık
mehmet nejat
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder